Kaliciwirusowe zakażenie górnych dróg oddechowych(kaliciwiroza kotów lub FCV) inaczej nazywamy kocim katarem, który występuje najczęściej u kotów młodych, kilkumiesięcznych. Objawy choroby mogą się pojawić jednak też u kotów dorosłych. Niestety, kaliciwiroza kotów znajduje się w czołówce chorób pod względem zjadliwości. Wykryta zbyt późno lub nieleczona zazwyczaj kończy się śmiercią zwierzęcia.
Zakażenie wirusem
Kaliciwiroza kotów najczęściej występuje w miejscach skupisk kotów tj. schroniska czy hodowle, jednak nie jest to warunek konieczny. Zachorować mogą także koty wychodzące jak i koty typowo domowe tylko dlatego, że wirus wywołujący chorobę przejawia ogromną odporność na warunki atmosferyczne i poza organizmem mogą przeżywać nawet do 10 dni. Dlatego też wirusa możemy przenieść do domu np. na butach.
Stres ma znaczenie!
Wywołuje często wybuch wielu chorób. Zwierzęta żyjące w stresie znacznie częściej chorują. Jednymi z pierwszych objawów stresu są : drażliwość i „brudny zwierzak”. Możemy go wywoływać na różne sposoby np. hałasem, zmianami środowiska, nadmiernym ciepłem lub zimnem itp. Dlatego pamiętajmy, aby zapewnić naszym zwierzakom odpowiednie warunki i opiekę.
Trochę teorii
Nośniki wirusa(aerogenne):
- Ślina
- Kał
- Mocz
Droga zakażenia:
- Jama ustna
- Jama nosowa
- Spojówki
Ze względu na nośniki wirusa i drogi zakażenia należy pamiętać by zminimalizować ryzyko zakażenia, aby koty miały swoje własne miski do picia oraz by nie korzystały z jednej kuwety.
Objawy
Pierwsze objawy mogą wystąpić już między 2 a 10 dniem od zakażenia. Typowymi objawami, które każdy z nas może zaobserwować to:
- Przewlekły nieżyt nosa, czyli katar
- Owrzodzenie okolic jamy ustnej i nosowej
- Wypływ płynów z nosa i oczu(początkowo – surowiczy i przejrzysty, z czasem staje się gęsty i zmienia kolor)
- Gorączka
- Ślinienie
- Nieprzyjemny zapach z jamy ustnej
- Pęcherzyki na języku
W niektórych przypadkach mogą wystąpić duszności, ponieważ choroba czasami wywołuje zapalenie płuc oraz kulawiznę (zapalenie stawów). Nasz pupil może stracić apetyt, ze względu na owrzodzenie gardła, uniemożliwia przyjmowanie jakiegokolwiek pokarmu, a każda pojęta przez niego próba kończy się ogromnym bólem.
Leczenie
Jak już wyżej było wspomniane, że choroba nie leczona lub wykryta zbyt późno jest chorobą letalną, czyli śmiertelną. Jednak przy odpowiednio szybkiej diagnozie, weterynarz jest w stanie przeprowadzić przede wszystkim leczenie objawowe. Dlatego jeśli zauważymy u naszego kota objawy podobne do wyżej wymienionych należy jak najszybciej udać się do weterynarza.
W przypadku tej choroby i wszystkich innych najlepszą i jedną z najbardziej skutecznych metod chronienia naszego zwierzaka jest profilaktyka.
Kocię do 6 tygodnia posiadają swoistą odporność immunologiczną, która została przekazana dzięki przeciwciałom matki wypite z mlekiem i przekazane jeszcze w łonie.
Dlatego po przekroczeniu wieku ok. 6 tygodni należy zaszczepić kocię, podać dawkę przypominającą po około dwóch/czterech tygodniach oraz wykonywać coroczne doszczepienie.
Należy także pamiętać, że kot nie jest od razu odporny na chorobę po zaszczepieniu. Pełną ochronę immunologiczną osiąga on dopiero około po 28 dniach od drugiego szczepienia. Po tym czasie koty same zaczynają produkować przeciwciała, które zapewniają ochronę organizmu przed szkodliwymi czynnikami.
Szczepienie jest jedyną niezawodną metodą na ochronienie naszego zwierzaka, ale zawsze warto przestrzegać kilku zasad by zminimalizować ryzyko zakażenia:
- Nie narażać na stres
- Nie oddzielać zbyt wcześnie kociąt od matki
- Podawać witaminy
- Oddzielne miski dla każdego kota i kuweta
- Karmienie zbilansowaną dietą
- Unikać kontaktów z dużymi skupiskami kotów
- Nie wpuszczać niezaszczepionych kotów na nasz teren
- Regularne odrobaczanie
- Izolacja kotów w ciąży
